1. خداوند متعال در سوره «نور»، آیه 31، مى فرماید: «اى پیامبر! به زنان با ایمان بگو... روسرى هاى خود را بر سینه خود افکنند [تا گردن و سینه با آن پوشانده شود] ({/Bوَ لْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُیُوبِهِنَ {w18-22w}24:31/}). «خُمُر» جمع خِمار است و خِمار به معناى وسیله و پوششى است که با آن سر خود را مى پوشانند، (مفردات راغب). یعنى، همان روسرى و مقنعه. آیا با روسرى، بینى و یا گردن و سینه خود را مى پوشانند و یا موى خود را؟! بلکه همان طور که مفسران سنى و شیعه بیان کرده اند و شأن نزول آیات، آن را تایید مى کند، زنان عرب قبل از نزول آیه، اطراف روسرى خود را به شانه ها یا پشت سر مى افکندند، به طورى که گردن و کمى از سینه آنان نمایان مى شد. از این رو قرآن دستور مى دهد که به گونه اى روسرى را بر سر خود بیندازید که کاملاً بدن شما پوشیده باشد (تعبیر «ضَرْب» با «عَلى » به معناى القا و افکندن با شدّت است و این تعبیر تأکید بر پوشش کامل است). یکى از محققان گوید: در این آیه سخن از پوشش سر نکرده است، اما این امرى طبیعى است؛ چرا که این مسأله مسلّم و مفروغ عنه بود و کسى در آن تردیدى نداشت. زنان عرب قبل از این آیات نیز سر خود را مى پوشاندند و اصلاً معناى روسرى و خِمار این است و لذا نیازى به بیان و توضیح نداشت، (المصطفوى حسن، التحقیق فى کلمات القرآن الکریم، ج 3، قم: نشر الکتاب، 1397 ه، ص 130 و ص 358). 2. در روایتى که از امامان معصوم(ع) در تفسیر این آیه وارد شده است و نیز طبق بیان مفسران صدر اسلام (مانند ابن عباس و...) مقصود این است که زنان باید موهاى خود را بپوشانند. علاوه بر آن که روسرى ها را به گونه اى بپوشانند که به پشت سر خود نیز نیفکنند تا گردن و سینه هایشان پیدا باشد و تنها مواضعى از بدن زن - که دیدن غیر گناه آلود آن براى بیگانگان (نامَحرم) جایز است - پوشیده نباشد. براى مرد نگاه به صورت و دست هاى زنان تا مچ اشکال ندارد، البته به شرط این که به قصد تلذّذ نگاه نکند و ریبه (خوف از این که به خاطر نگاه شهوانى و تحریک آمیز باشد و او را به فتنه اندازد) نباشد، و گرنه هم بر مرد حرام است به این مواضع نگاه کند و هم بر زن واجب است آنها را بپوشاند، (ر.ک: العروس، الحویزى عبدعلى، تفسیر نور الثقلین، ج 3، قم: اسماعیلیان، صص 589 - 590). 3. در آیه 60 سوره نور فقط به زنان سالمند - که از جهت مسائل نکاح و مسائل شهوانى از کار افتاده اند - اجازه داده شده که لباس هاى رویین خود را بر زمین گذارند. البته به شرط این که در برابر مردم خودآرایى نکنند، در عین حال هم از نظر مفسران و هم بر اساس روایات وارده از ائمه معصومین(ع)، مقصود جواز کشف حجاب فقط در خصوص روسرى و چادر است. پس مورد استثنا نیز بیانگر این است که در حکم اصلى، پوشش سر و گردن و سینه مورد نظر بوده است. 4. در مورد جلباب نیز، یک پوشش شبیه چادر (بلندتر، بزرگ تر و کامل تر از روسرى و خمار)، مورد نظر است. چنانکه با مراجعه به کتاب هاى تفسیر و لغت آشکار مى شود. براى اطلاع بیشتر: ر.ک: 1. کتاب هاى تفسیر قرآن؛ مانند: مجمع البیان اثر طبرسى؛ المیزان، اثر علامه طباطبائى؛ نمونه اثر مکارم شیرازى و همکاران؛ کشاف اثر زمخشرى؛ التفسیر الکبیر، اثر فخر رازى؛ الصافى اثر مولى محسن فیض کاشانى. 2. کتاب هاى لغت؛ به ویژه لغات قرآنى مانند المفردات فى غرائب القرآن، اثر راغب اصفهانى؛ قاموس قرآن اثر سید على اکبر قرشى. 3. مسأله حجاب، شهید مطهرى. 4. مجله پرسمان، شماره دى ماه 1380 (بحث چرایى پوشش).